Yönetmenler Filistinli Basel Adra ve Yahudi Yuval Abraham, eski yönetmenin Batı Şeria’daki ailesine hükümet ve ikincisinin yurttaşları tarafından yapılan zulmü inceleyen yılın en iyi belgeselinin yönetmenleri.
Sinemanın kültüre en büyük katkısının, karanlıkta en az bir buçuk saat hareketsiz oturan, kendini bir hikayeye kaptıran, gerçeği en küçük ayrıntısına kadar yeniden üretebilen seyircinin icadı olduğunu savunanlar var. Basel Adra ve Yuval Abraham’ın kısa süre önce vizyona giren filmi Başka Bir Ülke Yok, maddiyatını aşan ve belki de yeni izleyiciye bambaşka bir şeyler sunan filmlerden biri. Evet bu bir film ama gösterdiği şey ve yapılış şekli izleyiciyi muhtemelen sonsuza kadar değiştiriyor. Bunun yılın en iyi belgeseli olduğunu söylemek, öncesinde ve muhtemelen uzun bir süre sonrasında boş görünüyor; yalnızca, anlattığının büyüklüğüyle hiçbir şekilde eşleşmeyen, zorlama bir coşkunun açıklaması. Aslına bakılırsa, bir film olmadan önce, sinema salonu olmadan önce, Başka Yer Yok, sürekli ve neredeyse sonsuz bir öfke yumruğunun mükemmel bir şekilde hayata geçirilmesidir. Her şeyi yok eden zulüm karşısında inkar edilemez ve amansız bir acının yanı sıra adaletsizlikle karşı karşıyayız. Ama her şeyden önce, son dönem sinemasının ürettiği hareketsiz ve yalnız seyirci fikrinin hem en parlak hem de en donuk çürütülmesiyle karşı karşıyayız. Sinema her şeyi değiştirebilir.
Basel Adra, filmin adının en şiddetli sahnelerden birinde yer aldığını söylüyor. Filistinli genç bir adam, İsrail ordusunun ailenin elektrik jeneratörünü ele geçirmesini engellemeye çalışıyor. Asker provokasyon olmaksızın yakın mesafeden ateş ediyor. Aldığı yaralar sonucunda boynundan felç oldu. Oğluna günün her saatinde bakan bir anneye, ne olursa olsun neden orayı terk etmediği sorulduğunda cevap kısa: “Gidecek yerimiz yok, başka toprak yok.” Ve aynı zamanda yaşamın nefesi olan bu ıssızlıkta başka hiçbir dünya yaşamaz.
